Metoda pilates ma szerokie zastosowanie w dysfunkcjach narządu ruchu, zarówno tych spowodowanych pierwotnym lub wtórnym zaburzeniem rozkładu napięcia mięśniowego, jak i w wadach postawy. Zapobiega bólom pleców, poprawia ruchomość stawów, wzmacnia mięśnie głębokie grzbietu, brzucha i dna miednicy, przez co pozwala na stabilizację kręgosłupa, obręczy barkowej i biodrowej.
Wielu fizjoterapeutów ceni sobie pilates za dostarczenie sprawdzonych sposobów na wspomaganie terapii pacjentów. Metoda daje bowiem możliwość efektywnego korygowania błędnych wzorców ruchowych pacjentów, proponując różne ćwiczenia zarówno na macie, jak i z użyciem rozbudowanych przyrządów i maszyn do pilatesu.
Metoda pilates dąży do uzyskania sprawności narządu ruchu, na którą składa się osiągnięcie i utrzymanie równowagi statycznej miejscowej i ogólnej, a także koordynacja mięśni – zwłaszcza kręgosłupa i oddechowych. Dużą wagę przykłada do stabilizacji centralnej (tzw. core stability), dając możliwość przeprowadzenia pacjenta przez proces budowania siły mięśni głębokich. Właśnie dlatego pilates tak często wykorzystuje się w rehabilitacji – zarówno całą metodę, jak i jej elementy.
Edukacja Polestar
Jednym z przykładów doskonale pojmowanej sztuki nauczania motorycznego jest Polestar, organizacja szkoleniowa opierająca swoje praktyki na pilatesie, jednocześnie będąc skupioną na rehabilitacji. Zdefiniowała ona proces reedukacji motorycznej kręgosłupa z wykorzystaniem metody pilates, dzieląc go na trzy fazy.
Faza I: Ruch wspomagający
Wspomaganie ruchu przy użyciu sprężyn może pozwolić na zmniejszenie niepożądanych w procesie leczenia aktywności mięśniowych lub na ochronę przed bólem i osłabieniem mięśni. Fazę I, według Polestar, można podzielić na trzy etapy. Te trzy etapy mogą istnieć jednocześnie.
Odłączenie
Odłączenie pociąga za sobą izolowany ruch w stawie biodrowym lub ramiennym, niezależny od ruchu miednicy lub kręgosłupa. Taką izolację można osiągnąć, tworząc dużą płaszczyznę podparcia. Odłączenie w połączeniu ze stabilizacją zapewnia korzystne środowisko chroniące przed przyszłymi urazami zmian w kręgosłupie. Duże mięśnie, które często są odpowiedzialne za niepożądane usztywnienie (tj. mięsień czworoboczny lędźwi, pośladkowy wielki czy prostownik grzbietu) mogą być wyuczone wydłużania się w sposób ekscentryczny, pozwalając żeby staw biodrowy skutecznie pochłaniał i rozprowadzał potencjalnie szkodliwe dla kręgosłupa siły zginające.
Stabilizacja
W początkowej fazie odpowiadają za nią stabilizatory głębokie (tj. mięsień poprzeczny brzucha, wewnętrzny i zewnętrzny skośny brzucha oraz mięsień wielodzielny). Stabilizatory składają się głównie z włókien typu I i są stworzone tak, aby wykonywać pracę na poziomie submaksymalnym, który jest mniejszy o 30% – 40% w stosunku do maksymalnego skurczu czynnego. Ten submaksymalny skurcz występuje jednocześnie z oddzieleniem kończyny lub segmentów powyżej lub poniżej zmiany patologicznej. Gdy kończyna jest wyizolowana od tułowia a miednica pozostaje w pozycji neutralnej, stabilizatory głębokie działają dużo bardziej efektywnie w utrzymywaniu kontroli nad ciałem.
Mobilizacja
Mobilizacja to przywrócenie mobilności dotkniętych urazem lub inną patologią stawów i mięśni. Terapeuta musi być uważny, ponieważ poprzez nieodpowiednie dobranie ćwiczeń, zbyt agresywną lub przedwczesną mobilizację może przyczynić się do powstania lub pogłębienia patologii. I odwrotnie: zmiana może ulec pogłębieniu, jeśli mobilność nie została przywrócona. Dlatego korzystanie z pomocy specjalisty jest bardzo ważne, aby prawidłowo przywrócić pożądany, fizjologiczny ruch. Terapeuci pilatesu mogą również używać odpowiednich informacji zwrotnych i pomocy w celu ułatwienia osiągnięcia fizjologicznego ruchu. Gdy terapeuta przywraca ruchomość w stawie docelowym i otaczających go stawach, siły są równomiernie rozłożone, minimalizując siły destrukcyjne.
